هر شبكه ي حسگر از تعداد زيادي گره كه با چگالي بالا داخل يك پديده يا محيط مورد مطالعه و يا بسيار نزديك به آن قرار گرفته است. از آنجا كه مكان قرار گرفتن گره هاي حسگر از قبل تعيين شده نيست مي توان آنها را در مكان هاي مختلف خطناك و غير قابل دسترس رسها كرد. بنابراين پروتكل ها و الگوريتم هاي اين شبكه ها بايد قابليت ساماندهي را داشته باشند. هر گره ي حسگر داراي يك پردازشگر است و به جاي فرستادن اطلاعات خام به گره اي كه مسئول نتيجه گيري اطلاعات است خودش پردازش هاي اوليه را انجام داده و اطلاعات نيمه پردازش شده را ارسال مي كنند. از عناصر مهم شبكه هاي حسگر مي توان به: پيكربندي حسگرهاي توزيع شده يا محلي، شبكه درون اتصال معمولا مبتني بر بيسيم ، پوشش دهي يا Clustering در يك نقطه ي مركزي ايجاد مجموعه اي از منابع محاسباتي در نقطه ي مركزي براي برقراري همبستگي داده ها، روند رويدادها، پرس و جوي وضعيت، و داده كاوي مي باشد. با استفاده از پروتكل هاي پيشرفته ي شبكه مش، اين دستگاه ها يك پوياي از اطلاعات را فراهم مي آورند، ارتباطات شبكه اي مش در ارتباط ممكن را با استفاده از جهش اطلاعات از گره به گره ديگر براي يافتن مقصد خود به كار مي اندازد. كاربرد اين نوع شبكه ها بسيار متنوع و زياد است. در كاربردهاي اقتصادي و صنعتي براي جمع آوري داده هايي كه جمع آوري آنها در صورت استفاده از شبكه ي ي باسيم بسيار مشكل خواهد بود. از كاربردهاي برجسته آن: نظارت بومي، رديابي، تشخيص آتش، استفاده در نظام ارتش و ... مي باشد. WSN ها داراي مشخصات يكتايي مثل محدوديت هاي سخت افزاري، عمر باطري محدود، تحصيل داده هاي افزونه اي و ناكارآمد، دوره كاري كم، مديريت شبكه ي اعتبار سازي يكپارچگي، در دسترس بودن پردازش هاي درون شبكه اي مي باشد.